silkmək

f.

1. Bir şeyi, üstündəki tozu, xırda şeyləri düşürmək üçün əsdirmək, çırpmaq. Palazı silkmək. Üst-başını silkmək. – Qurban . . durdu ayağa və ətəklərinin gəcini silkib başmaqlarını geydi və yavaş-yavaş üz qoydu getməyə. C. M.. <Alo> iki əl səpdikdən sonra çuxasının ətəyini silkərək gəlib, cütün dəstəyindən yapışdı. S. R..

2. Silkələmək. Cənnət xanım. . başını silkib elə qışqırdı ki, üzündən pudra ələndi. M. C.. Bu zaman Natiq çiyinlərini silkib abanı minbərin üstünə saldı. P. M..